นิทานเซ็น : ใจไม่สงบ
ภิกษุรูปหนึ่งซึ่งมาขอรับคำสอน กล่าวแก่ท่านโพธิธรรมว่า
“ ใจของผมไม่สงบ ได้โปรดช่วยทำให้ใจของผมสงบลงด้วย ”
“ ไหนลองเอาใจของเธอมาให้ฉันดูซิ ” ท่านโพธิธรรมตอบ “ แล้วฉันจะทำให้มันสงบ”
“ แต่เมื่อผมหาใจของผม ” ภิกษุรูปนั้นกล่าว “ ผมก็หามันไม่พบ ”
“ นั่นไง ” ท่านโพธิธรรมสวนมาทันควัน “ ฉันได้ทำให้ใจของเธอสงบแล้ว ”
สำหรับนิทานเซ็น Zen หรือ เซน เรื่องนี้นั้น สั้นมากๆ เนื้อเรื่องก็สั้น ความเข้าใจก็สั้น ผู้ที่อ่านแล้ว น่าจะทำความเข้าใจได้เลยทันที
อย่างเช่นผู้เขียนนั้น เข้าใจเลย ไม่ได้ว่าเก่งกาจอะไร แต่นั่นเป็นเพราะว่า เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจริงกับชีวิต
มีบางอย่างที่ผู้เขียนบล็อคไม่ชอบมากๆ และของสิ่งนี้ ผู้เขียนบล็อค จะได้เจอ มองเห็น สัมผัส รวมถึงได้ยินตลอดเวลา
วันหนึ่ง ขณะที่กำลังไปเดินที่ห้างสรรพสินค้า ซึ่งเป็นกิจกรรมของผู้ที่ไม่มีรายได้ ที่พึงหลีกเลี่ยงให้มากที่สุด ควรจะต้องหลีกออกไปให้ไกลนั้น ผู้เขียนกำลังเลือกของ เปรียบเทียบราคาด้วยความสบายอารมณ์ มีความสุขมากที่สุด เรียกว่าเดินได้เพลิน ซื้อหรือไม่ก็ว่ากันอีกที เลือกไปเรื่อยๆ อันนี้น่ากิน อันนี้ถูก อันนี้แพงแฮะ เงียบๆ เรื่อยๆ
สักพักหนึ่ง ผู้ที่ไปเดินในห้างสรรพสินค้าแห่้งนั้น เดินเข้ามาหาผู้เขียน แล้วร้องทักว่า นี่ๆ ได้ยินปะ เค้าว่าป่านนี้ ...ผู้เขียน ต้องปวดหัว และหนวกหูมากๆ
ในนาทีนั้น เสียงที่ไม่อยากได้ยิน เข้ามาในหูทันที มันดังกึกก้อง และทรมานมากๆ ผู้เขียนถึงถามผู้ที่มาด้วยว่า นี่เค้าเปิดมานานแค่ไหนแล้ว ผู้นั้นตอบว่า โอย..เปิดมาตั้งแต่เราเข้ามาหละ นี่เราก็เดินๆไป เป็นห่วงเอ็ง เลยเข้ามาถามเนี่ย
สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ ผู้เขียน ไม่เคยได้ยินเสียงนั้นมาก่อนเลย จะกระทั่ง เพื่อนที่มาด้วย ได้เข้ามาทัก ผู้เขียนจึงเกิดอาการ ได้ยิน และเมื่อได้ยินแล้ว ผู้เขียนก็ไม่สามารถทนอยู่ในพื้นที่นั้นได้อีกต่อไป และไม่ว่าทำอย่างไร ก็ไม่สามารถขจัดเสียงที่ดังกึีกก้องในหูนั้นออกไปได้เลย
ถ้าผู้เขียนเป็นเซน เซ็น หรือว่า Zen ที่แท้จริง ก็คงจะตัดใจได้ เสียงที่ก่อให้เกิดความไม่สบายใจก็คงจะถูกตัดออกไปได้ในไม่ช้า
แต่นี่ ผู้เขียน ยังไม่สามารถทำได้ สิ่งที่ทำได้มีเพียง การหลบหนีออกจากตรงนั้น
ฟังดูแล้ว ไม่น่าจะเป็นวิธีที่ดีในการแก้ปัญหา แต่ถ้าปัญหาบางอย่างมันยากเกินจะแก้ไข สิ่งที่เราทำได้ เพื่อตัวเราเอง เพื่อการอยู่รอดของตัวเรา อาจจะเป็นเพียง การไม่มองมัน หรือลดขอบเขตเพื่อที่จะกำหนดว่ามันคือปัญหา ให้กลายเป็น มันไม่ใช่ปัญหาทดแทนกันไป
สิ่งใดไม่ถูกใจ และไม่ใช่เรื่องที่แก้ไขได หรืออาจเป็นความผิดปกติของเราเองที่มองว่าสิ่งนั้นไม่ถูกต้อง ไม่ปกติ สิง่ที่เราทำได้ เพื่อแก้ไขปัญหานั้น อาจจะเป็นการหยุดมอง หยุดคิด หยุดรับฟัง แล้วปัญหาต่างๆเหล่านั้น อาจจะดีขึ้นมาได้เองในที่สุด
ไม่ใช่วิ่งหนี แต่เลิกพิจารณา เพื่อหาจุดที่สมดุล ให้เราอยู่ได้ ในสังคมนั้นๆ
